Po wydaniu 12. generacji Intel Procesory rdzeniowe, Alder Lake, Intel zastosował w swoich procesorach nową architekturę hybrydową. Ta architektura jest określana jako „hybrydowa”, ponieważ wykorzystuje dwa różne typy rdzeni: rdzenie P lub rdzenie „wydajnościowe” i rdzenie E lub rdzenie „wydajne”. Doprowadziło to do powstania szerokiej gamy kombinacji rdzeni dostępnych w procesorach Intela. W tym artykule wyjaśnimy, jak działa ta nowa architektura i jak może wpłynąć na Twoje wrażenia z korzystania z komputera, abyś mógł podjąć świadomą decyzję przy wyborze procesora, który odpowiada Twoim potrzebom.
Nowoczesne procesory zawierają rdzenie lub jądra, które działają jak małe procesory zdolne do samodzielnego wykonywania zadań. Wraz z wprowadzeniem architektury hybrydowej Intela nie wszystkie rdzenie są sobie równe pod względem wydajności. Ważne jest, aby zrozumieć, jak działają i jak wpływają na ogólną wydajność procesora.
Jakie są rdzenie P i E procesorów Intel?
Analizując specyfikacje techniczne nowoczesnych procesorów Intela, można zauważyć, że istnieją teraz różne wartości, liczby i szybkości wewnętrznych rdzeni procesora. Wynika to z nowej hybrydowej architektury przyjętej przez firmę Intel, która obejmuje dwa rodzaje rdzeni. W poniższej sekcji pokrótce wyjaśnimy różnice między tymi dwoma typami rdzeni, abyś mógł je lepiej zrozumieć.
Nowoczesne procesory firmy Intel mają architekturę hybrydową, która wykorzystuje dwa rodzaje rdzeni: rdzenie P lub P oraz rdzenie E lub E. Rdzenie P są większe i mocniejsze, zaprojektowane z myślą o zapewnieniu maksymalnej wydajności i wyposażone w technologię Hyperthreading, która pozwala im wykonywać dwa zadania na rdzeń równoległy. Z drugiej strony, rdzenie elektroniczne są mniejsze i mniej wydajne, zaprojektowane tak, aby oferować niższą wydajność przy umiarkowanym zużyciu energii i mogą wykonywać tylko jedno zadanie na rdzeń jednocześnie, bez technologii Hyperthreading.
Procesory mogą mieć kombinację rdzeni P i E, na przykład 8P + 8E, co oznacza, że 8 rdzeni to rdzenie P, a kolejne 8 to rdzenie E, co zapewnia zarówno wydajność, jak i wydajność. Jednak tylko P-Core mają Hyperthreading, więc procesor z 16 rdzeniami (8P + 8E) miałby tylko 24 wątki przetwarzające, a nie 32, jak oczekiwano. Ponadto każdy typ rdzenia może mieć inną prędkość maksymalną, na przykład rdzenie P do 5.1 GHz i rdzenie E do 3.9 GHz.
Jaki rodzaj jądra jest najlepszy w każdym przypadku?
Zgadza się. Core i9-13900KS to przykład procesora, który łączy rdzenie P i E w architekturze hybrydowej. Ma w sumie 24 rdzenie i 32 wątki przetwarzające, z rdzeniami 8 P i rdzeniami 16 E. Oznacza to, że do ogólnych zadań wykorzysta wszystkie 24 rdzenie i 32 wątki, ale gdy wymagana jest wyższa wydajność, rdzenie P uruchomią się, aby zapewnić dodatkowe 8 rdzeni i 16 wątków przy wyższej prędkości. Pozwala to na zachowanie równowagi między wydajnością a wydajnością w zależności od obciążenia pracą.
Jeśli chodzi o wybór między procesorami z różnymi kombinacjami rdzeni P i E, decyzja ostatecznie zależy od konkretnych potrzeb. Posiadanie większej liczby rdzeni E zapewnia dobrą wydajność przy niskim zużyciu energii do codziennych zadań, natomiast posiadanie większej liczby rdzeni P zapewnia wyjątkową wydajność, gdy potrzebne jest intensywne przetwarzanie kosztem wyższego zużycia energii.
W przypadku większości komputerów konwencjonalnych i komputerów do gier optymalnym wyborem jest procesor ze zrównoważoną kombinacją rdzeni P i E, który zapewnia umiarkowane zużycie energii, a jednocześnie zapewnia dobrą wydajność. Jednak w przypadku aplikacji wymagających większej mocy obliczeniowej procesor z większą liczbą rdzeni P byłby lepszym wyborem, ponieważ zapewnia większą wydajność kosztem zwiększonego zużycia energii.