Momenteel is de overgrote meerderheid van grafische kaarten intern, terwijl de meeste systemen die voor gaming worden verkocht, laptops zijn. Echter, nauwelijks een enkele externe grafische kaart is zichtbaar of gewoon om niet te zeggen dat er geen enkele wordt gezien. Sterker nog, het is alsof ze verdwenen zijn. Waarom gebeurde het? Wij leggen het u uit.
Het grootste probleem bij het kopen van een gaming laptop is juist de grafische capaciteit en het is dat iedereen weet dat door verbruiks- en temperatuurbeperkingen dezelfde bruine beesten die in torencomputers zitten niet geplaatst kunnen worden. Wat ons zou doen denken dat er vraag zou moeten zijn naar externe grafische kaarten, maar dit is niet het geval en het zal niet ophouden een simpele anekdote te zijn.
Waarom is er geen enkele externe grafische kaart zichtbaar?
Het eerste probleem bij het gebruik van een externe grafische kaart is het hoge energieverbruik dat ze nodig hebben, dus het zou nodig zijn dat ze een geïntegreerde voeding hebben en niet bepaald een kleine, aangezien we modellen hebben die honderden watts verbruiken rennen. Dit maakt het voor desktopmodellen ook onhaalbaar om draagbaar te worden zodat ze vanwege verbruik overal mee naartoe kunnen worden genomen. Daarom, als we ze volledig draagbaar willen maken, zouden we een batterij in de apparatuur moeten opnemen, waardoor de gezamenlijke kosten van de volledige apparatuur toenemen om lagere prestaties te verkrijgen.
Nu hebben we misschien een laptop en willen we deze extra grafische verwerkingskracht geven voor bepaalde toepassingen. Een paar jaar geleden zaten de grafische kaarten voor deze computers niet vastgesoldeerd moederbord, maar gebruikte een type module genaamd MXM dat nog steeds grafische kaarten voor laptops waren en je hoefde ze alleen te vervangen door een krachtigere als dat nodig was. Het probleem? Ze waren zo duur en zeldzaam dat het meer de moeite waard was om er een toren bij te kopen GPU naar binnen modelleren.
Uiteindelijk is de beste optie, niet alleen voor gaming, maar ook voor professionele 3D-weergave, een desktopcomputer te kopen, die niet de beperkingen van een laptop heeft. De reden waarom externe grafische kaarten gebruikers niet hebben kunnen aanspreken, is echter meer dan iets technisch.
Het probleem is de interface
Onze grafische kaarten maken tegenwoordig verbinding met een parallelle interface, PCI Express genaamd, met de mogelijkheid om tientallen gigabytes per seconde te verzenden. Het bereikt dit echter met behulp van een groot aantal pinnen en een zeer korte afstand. Precies een van de redenen waarom randapparatuur seriële interfaces gebruikt, is omdat de connector te breed moet zijn. Degenen onder u die ouder zijn, zullen zich de grootte herinneren van de klassieke printerconnector, in de volksmond LPT1 genoemd, en hoe breed en hoe groot deze was.
Er bestaan inderdaad externe PCI Express-interfaces, maar deze zijn gebaseerd op een optische interface en niet op koper om te voorkomen dat het stroomverbruik wordt veroorzaakt door de weerstand van het koper naarmate de bekabelingsafstand groter wordt. Niet tevergeefs, de reden waarom de verbinding van de grafische kaarten zo kort is, is om deze reden dat als het langer zou zijn, er meer energie nodig zou zijn om de gegevens te verzenden en de elektriciteitsrekening de pan uit zou rijzen.
U hoeft echter alleen maar naar de grootte van de connector te kijken, in dit geval is het een x8-aansluiting en zoals u kunt zien, neemt deze een groot deel van de achterste breedte van de kaart in beslag. Hoewel het aan de zijkant zou kunnen worden geplaatst, zou het nodig zijn om een printplaat of een speciaal bord voor dit type interface te bouwen en zullen we slechts een deel van het probleem oplossen, dat van de informatieoverdracht en de voeding die nodig zijn om te kunnen een kaart hebben. externe afbeelding.
Houd dingen simpel
De reden waarom niemand voor een externe grafische kaart heeft gekozen, is dat het huidige model, gebaseerd op klikken op het moederbord van de pc, ons in staat stelt om kosten te besparen, omdat er onder andere niet eens een stroombron nodig is. voeding en ook geen behuizing ervoor. Dat wil zeggen, het maakt het ons veel gemakkelijker en zonder dat we het onszelf ingewikkeld hoeven te maken met twee voedingen, twee behuizingen, enzovoort.
Bovendien werd het beleid van 6-, 8- en 16-pins connectoren om grafische kaarten van stroom te voorzien noodzakelijk zodra het mogelijk was om te verifiëren dat de vorige interface, AGP, qua vermogen tekort zou schieten. Als historische nieuwsgierigheid moeten enkele modellen die uitkwamen met een geïntegreerde PSU worden benadrukt.
